Dubrovnik, Kolocep, Pula en Rovinj

Altijd leuk om iets extra's te kunnen doen als je vlucht vertraagd is. In mijn geval is dat mijn blog bijwerken. 

Ik sloot de vorige blog af met nog enkele plannen voor de daarop volgende dagen. Ik kan je zeggen; geen van die ideeën heb ik uiteindelijk nog echt gedaan. Jammer zou je natuurlijk kunnen zeggen, maar tegelijk denk ik dat dat ook wel een beetje bij reizen hoort. Je neemt je dingen voor, bedenkt wat je graag zou willen zien, maar misschien voelt het vervolgens toch wel beter om iets anders te doen. Of je komt mensen tegen waarmee je graag iets onderneemt en gooit je plannen gewoon om. Dit is ook heel erg iets wat ik de afgelopen dagen besproken heb met de mensen die ik heb ontmoet. Al zou je bijvoorbeeld heel je leven hebben om te reizen en zoveel mogelijk te zien, dan nog kan je toch écht niet alles zien wat er te zien valt. Veel beter kan je doen waar je je goed bij voelt. 
Voor mij hield dat in dat ik gisteren met Victoria, een duitse basisschoollerares, naar het eiland Kolocep ben geweest. (of Kalamota zoals de locals zeggen) 
Dit eiland was werkelijk waar prachtig. Heel anders dan Lokrum, het eerste eiland waar ik over vertelde. In tegenstelling tot dat eiland wonen er op kolocep wel een paar honderd mensen en zijn er ook een paar hotels te vinden. Ons originele plan was een strand zoeken en daar lekker gaan liggen, maar eenmaal aangekomen besloten we niet voor het eerste beste strandje te gaan maar er op de plattegrond een op te zoeken. Hier moet ik ook even aan toevoegen dat in kroatië iets al heel snel een 'beach' wordt genoemd. In sommige gevallen betreft het ook echt een (kiezel)strand, soms is het een soort beschermde baai met wat rotsen maar een andere keer kan het ook zomaar een flinke klif zijn, waar je opzich als waaghals wel zou kunnen zwemmen. 
Afijn, dus wij een mooi strandje uitgezocht dachten we, en we begonnen aan de wandeling er naartoe die 2,5 km lang was. Op zich een prima afstand, maar hou wel in het achterhoofd dat kolocep niet vlak was en dat we op het heetst van de dag aan het wandelen waren. Kijk ook vooral naar de foto's die ik toevoeg, de uitzichten die het eiland voor ons in petto had door de hoogteverschillen waren prachtig.  Ongeveer halverwege deze wandeling, terwijl we in gesprek waren, viel het Victoria gelukkig op dat er een soort vruchten aan een boom boven ons hingen. Na wat geklouter konden we ze van dichtbij bekijken en we begonnen samen te stuiteren van opwinding toen we beseften dat het vijgen waren! Hoe gaaf is dat! We hebben de zachtere geplukt en deze waren heel makkelijk open te scheuren. En lekker! Met schil en al, zo zoet en sappig en heerlijk. We zijn zo ongeveer bij iedere vijgenboom gestopt om er nog meer te plukken en we voelden ons net kinderen, zo blij.
Na die 2,5 kilometer kwamen we aan bij een bosrand, met daaronder prachtige kliffen en de ruwe zee. Een pad naar beneden leidde ons naar de plek om te zwemmen. Dat dachten we althans. Bij het pad stond een groot bord met daarop dat daar zwemmen met gevaar voor eigen leven was en daarom verboden. Uhm... oke? Maar stond hier niet aangegeven dat het gewoon een "strand" was, dacht ik? We hebben een paar prachtige foto's gemaakt en zijn naar beneden gelopen om er te kijken maar de golven beukten flink op de natuurlijke trap en we besloten het niet te doen. 
Omdat we het misschien wel fout zouden hebben besloten we het pad verder te volgen langs de kliffen om te kijken of we ergens anders konden zwemmen en om te zien wat er verder nog was.
Dit werd een smal, steil pad met veel losliggende stenen en we waren compleet alleen. Hoe mooi het ook is, er is ook een keerzijde. De kliffen werden alleen maar hoger en steiler, deze route hadden we niet zien staan op de plattegrond beneden in de haven dus wisten we niet waar we heen gingen, we hadden geen bereik op onze telefoon, kwamen niemand tegen, niemand wist ook waar we waren en ons water was bijna op. En ik ben eerder iemand die zeurt over dat het te zwaar is of iets dergelijks, dan dat ik bang word. Maar daar kreeg ik toch even een gevoel dat me niet lekker zat. Wat als een van ons uitglijdt? Of zelfs maar een enkel omzwikt? Dus na een klein half uurtje besloten we niet verder te lopen, even uit te rusten en daarna terug te keren. Ik zeg je eerlijk, mijn conditie is niet zo goed op het moment en ik was blij dat we konden uitrusten want door de warmte werd ik flink duizelig. Maar hoe out of shape ook, dit heb ik wel maar mooi gedaan! 
Teruglopen daarna was makkelijker en sneller maar voor mij wel een risico omdat ik merkte dat mijn coördinatie minder was door de vermoeidheid. Ik moest goed opletten dat ik mijn voeten niet te lomp neerzette, maar uiteindelijk lukte het gelukkig gewoon.
Goed, genoeg over hoe mooi en zwaar deze hike was, terug bij waar het pad begon zijn we een andere weg in geslagen en daar kwamen we al snel bij een mooi baaitje met een bar. Dat was by far het lekkerste drankje wat ik ooit heb gehad! Zo heerlijk koud. 
Na een heerlijke duik en wat springen van de rotsen (favorietje van mij, zoals je waarschijnlijk al hebt gemerkt) zijn we langzaam weer terug gelopen naar de haven en daar op de boot gestapt. We voelden ons zo heerlijk kalm en rustig, met de ondergaande zon. 
Wat een heerlijke dag was dat, die zal ik echt niet snel vergeten. 

De volgende dag was het reis-dag! Ik ben opgestaan, heb mijn spullen ingepakt, ontbeten en toen ben ik op weg gegaan. Flink wat gezeul met mijn backpack en 2 verschillende bussen later was ik op de luchthaven. Dit ging zo soepel dat ik er ruim op tijd was. Ook wat vertraging mocht de pret niet drukken, want zoals je hebt kunnen lezen ben ik toen begonnen aan deze blog. Ik zeg begonnen, want nu, 2 dagen later, maak ik hem pas af. Oepsie. 
De vlucht was letterlijk de beste en leukste ooit. Ik denk dat het vliegtuig ongeveer voor de helft gevuld was, waardoor ik een hele rij met stoelen voor mezelf had. Er was veel beenruimte, alles ging soepel, het uitzicht was prachtig op alle eilanden, er waren helemaal geen luidruchtige kinderen aan boord (no offense) en de service was goed. De vlucht duurde denk ik wel 50 hele minuten en ging dus van Dubrovnik in het zuiden naar Pula in het noorden. Omdat het niet zo ver was vlogen we ook niet zo hoog als bij een langere vlucht, dus dat maakte het uitzicht alleen maar beter. 
Pula is echt een mini vliegveldje, er stonden 3 vliegtuigen denk ik zo, en als je uitstapt mag je zelf naar de terminal lopen zonder duidelijke richting of veiligheidslijnen. Grappig om mee te maken. 
Na eerst met de bus naar het centrum van pula te zijn gegaan, ben ik daarna in de bus naar Rovinj gestapt. Een 3 kwartier later was ik er eindelijk en kon ik naar mijn airbnb. Dat kostte nog best even wat moeite door een lege telefoon maar uiteindelijk lukte het. 
Ik zit hier in een heel schattig 1 persoonskamertje. Helaas zonder airco maar wel met een ventillator. Na die twee hostels, waarin je toch alles metelkaar deelt is het eigenlijk wel heel lekker om een plekje voor jezelf te hebben. Ook mede door de locatie heb ik daarom voor deze plek gekozen. De afgelopen dagen stonden voor mij vooral in het teken van relaxen en herinneringen ophalen. Ik heb eigenlijk niks "speciaals" gedaan maar gewoon lekker de buurt verkend, gewandeld, gezwommen en in de zon gelegen, en s' avonds iedere keer heerlijk gegeten. 
Heerlijk eten is voor mij direct gelinkt aan herinneringen ophalen, want in de jaren dat ik hier met mijn ouders ben geweest heb ik een typisch kroatisch gerecht leren kennen waar ik dol op ben. Calamares! En natuurlijk zijn de gefrituurde inktvisjes hier ook heel lekker, maar ik ben vooral dol op de gegrilde variant. Die krijg je hier met een heerlijk knoflook-peterselie mengsel, gekookte aardappel en spinazie. En dat zijn dus hele inktvisjes, met tentakels en al. Daar mag je me nou s' nachts voor wakker maken. 
Oké genoeg over eten. Nu ik hier even ben merk ik duidelijk de verschillen tussen het zuidelijke deel van Kroatië en hier. Hier zijn vooral toeristen die met de auto komen vanuit europa. Je ziet hier eigenlijk niemand die van buiten europa komt, terwijl dat in Dubrovnik eerder andersom was. Hier komen ook veelal gezinnen en ik zie eigenlijk geen andere solo reizigers. Het is iets wat ik van tevoren wist, dus ik heb me erop ingesteld maar de eerste dag merkte ik wel dat ik even moest wennen aan helemaal alleen zijn. In een hostel ben je dat eigenlijk nooit echt. Maargoed, ik ben evengoed heel blij dat ik hier ben want ik wilde graag herinneringen ophalen zoals gezegd. Het is ook heerlijk om hier weer te zijn, alle pittorseke straatjes en mooie uitzichten herken ik nog steeds en ze doen me zo goed. 

Het is nu donderdag en ik ben nog hier tot zaterdagochtend. Vanavond ga ik kijken voor een hostel in Rijeka voor zaterdag op zondag aangezien ik zondagmiddag vanaf daar terugvlieg naar Eindhoven. 
Vanmiddag heb ik een fiets gehuurd die ik tot morgenavond gebruik om wat meer vrijheid te hebben hier en wat verder te komen dan te voet. Ook wil ik kijken of ik voor morgen een sunset dolphin tour kan boeken. Geen garantie natuurlijk dat ik echt dolfijnen ga zien maar ik word al blij van de gedachte aan een boottocht met zonsondergang.
Nog steeds lekker rustig dus maar ook weer met heel wat leukedingen op de planning. Ik ga nog lekker even een paar daagjes genieten hier voor het alweer tijd is om naar huis te gaan. 

groetjes van mij!